Abandon
- w prawie morskim jest to instrument przyspieszający likwidację szkody, na pisemny wniosek ubezpieczonego ubezpieczyciel wypłaca pełną kwotę ubezpieczenia i przejmuje prawa do przedmiotu ubezpieczenia, w szczególności, gdy statek zaginął bez wieści, uległ wypadkowi i nie nadaje się do remontu. Warunkiem zastosowania abandonu jest zaistnienie straty całkowitej konstrukcyjnej statku.

Act commited
- pojęcie związane z czasowym zakresem ochrony w ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej (patrz: trigger). W tym triggerze ochrona ubezpieczeniowa obejmuje szkody będące następstwem zdarzeń (działania, zaniechania Ubezpieczonego) zaistniałych w okresie ubezpieczenia. Dla zaistnienia odpowiedzialności Ubezpieczyciela nie ma znaczenia kiedy ujawni się szkoda lub kiedy zostanie zgłoszone roszczenie, pod warunkiem, że nie upłynął jeszcze termin przedawnienia określony w Kodeksie Cywilnym.

Agent ubezpieczeniowy
- pośrednik między ubezpieczycielem (potocznie zwanym zakładem ubezpieczeń) i podmiotem zamierzającym się ubezpieczyć (ubezpieczającym). Działa wyłącznie w interesie i na rzecz ubezpieczycieli, z którymi ma podpisane umowy agencyjne. Agenci podlegają wpisowi do rejestru agentów prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego. Działalność agenta reguluje ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1154 ze zmianami).

Aktuariusz
- specjalista ubezpieczeniowy, którego głównym zadaniem jest wyznaczenie rezerw ubezpieczeniowych oraz innych kluczowych wskaźników w taki sposób, aby zapewnić ubezpieczycielom rentowność (właściwe ustalenie taryf, składek) oraz bezpieczeństwo (wypłacalność, płynność finansową). Do najczęściej wymienianych zadań aktuariusza zalicza się: tworzenie taryf ubezpieczeniowych, doradztwo przy konstruowaniu programu reasekuracji, ustalanie wartości rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, kontrola aktywów przeznaczonych na pokrycie wyżej wymienionych rezerw, obliczanie marginesu wypłacalności, przygotowanie rocznego raportu o stanie portfela ubezpieczeń. Zasady wykonywania zawodu aktuariusza reguluje ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz 1151 ze zm.).

ALOP (Advanced Loss of Profits - ubezpieczenie utraty zysku inwestora w wyniku szkody objętej ubezpieczeniem budowlano - montażowym)

- ubezpieczenie należące do grupy ubezpieczeń finansowych. Zawarcie tego ubezpieczenia warunkowane jest zawarciem ubezpieczenia ryzyk budowlanych lub ubezpieczeniem ryzyk montażowych. Wyróżnia się ALOP/CAR - ubezpieczenie utraty zysku inwestora w wyniku szkody objętej ubezpieczeniem ryzyk budowlanych oraz ALOP/EAR - ubezpieczenie utraty zysku inwestora w wyniku szkody objętej ubezpieczeniem ryzyk montażowych. Ochrona ubezpieczeniowa obejmuje utratę zysku brutto (ubezpieczeniowego) inwestora na wypadek opóźnionego przekazania inwestycji do użytkowania zgodnie z przeznaczeniem, pod warunkiem, że opóźnienie to jest wynikiem szkód w robotach kontraktowych, które powstały wskutek jakichkolwiek przyczyn nie wyłączonych wyraźnie w ogólnych warunkach ubezpieczenia.

Asekuracja
- wyraz pochodzący z języka łacińskiego (securus - bezpieczny, assecuratio- zabezpieczenie), oznaczający ubezpieczenie.

Autocasco
- dobrowolne ubezpieczenie pojazdów mechanicznych od utraty (kradzieży), uszkodzenia lub zniszczenia pojazdu wraz z jego fabrycznym wyposażeniem. Ubezpieczenie Autocasco zabezpiecza interes właściciela pojazdu w sytuacji konieczności pokrycia szkód w pojeździe. W związku z faktem, że jest to ubezpieczenie dobrowolne, ogólne warunki ubezpieczenia (OWU) przewidują szereg wyłączeń odpowiedzialności ubezpieczyciela, np. brak odpowiedzialności za szkody wyrządzone umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa, powstałe podczas kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości, użytkowania pojazdu niezgodnie z jego przeznaczeniem, eksploatacyjne, brak odpowiedzialności za kradzież nienależycie zabezpieczonego samochodu. Z chwilą sprzedaży/zbycia pojazdu ochrona ubezpieczeniowa najczęściej wygasa, chyba że inaczej postanowiono w umowie ubezpieczenia. Wysokość składki ubezpieczeniowej oblicza się jako iloczyn sumy ubezpieczenia (wartości pojazdu zadeklarowanej do ubezpieczenia) oraz stawki ubezpieczeniowej określanej przez ubezpieczyciela za pomocą taryfikatora (bierze się pod uwagę m.in. przebieg szkodowości, system zniżek i zwyżek).

Awaria Wspólna
- w ubezpieczeniach morskich – zgodnie Art. 250 § 1 ustawy z dnia 18 września 2001 r. Kodeks morski awarię wspólną stanowią nadzwyczajne poświęcenia lub wydatki poniesione rozmyślnie i rozsądnie w celu ratowania statku, ładunku na nim przewożonego oraz frachtu ze wspólnego dla nich niebezpieczeństwa (np. poświęcenie części ładunku – wyrzucenie za burtę, aby ratować pozostały ładunek lub statek). Koszty awarii wspólnej ponoszą podmioty zaangażowane w wyprawę morską a ich wyliczeniem i podziałem zajmują się dyspaszerzy.

 
BI (business interruption - ubezpieczenie utraty zysku)

- ubezpieczenie należące do grupy ubezpieczeń finansowych. Zawarcie tego ubezpieczenia warunkowane jest zawarciem ubezpieczenia mienia od ognia i innych zdarzeń losowych lub ubezpieczeniem mienia od wszystkich ryzyk. Ochrona ubezpieczeniowa obejmuje utratę planowanego zysku brutto (ubezpieczeniowego) przedsiębiorstwa na wypadek zakłócenia lub przerwy w działalności spowodowanej szkodą objętą ubezpieczeniem mienia.

Bonus
- ulga w taryfie składek przyznawana z tytułu posiadania przez Ubezpieczającego cech pożądanych przez danego Ubezpieczyciela. Bonus może zostać przyznany m.in. z tytułu bezszkodowego przebiegu ubezpieczenia.

 
Broker ubezpieczeniowy

- niezależny pośrednik między podmiotem zamierzającym się ubezpieczyć (ubezpieczającym) a ubezpieczycielami (potocznie zwanymi zakładami ubezpieczeń). Działa wyłącznie w imieniu i w interesie swojego klienta. Bywa określany mianem adwokata ubezpieczeniowego. Broker ubezpieczeniowy podlega wpisowi do rejestru brokerów ubezpieczeniowych prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego. Działalność brokera ubezpieczeniowego reguluje ustawa z 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1154 ze zmianami)

CAR (Contractor's all risks - Ubezpieczenie wszystkich ryzyk budowy)

- ubezpieczenie należące do grupy ubezpieczeń technicznych. Ubezpieczenie ryzyk budowlanych obejmuje ochroną straty i szkody mogące powstać w trakcie budowy. Na ubezpieczenie CAR składają się dwie sekcje: ubezpieczenie mienia oraz odpowiedzialności cywilnej. Ubezpieczonymi mogą być podmioty zaangażowane w projekt np. inwestor, wykonawca, podwykonawca. Zakres ubezpieczenia można ograniczać lub rozszerzać stosując specjalnie skonstruowane dla tego ubezpieczenia klauzule.

 
Cargo (ang. ładunek)

- rodzaj ubezpieczenia majątkowego obejmujący wszelkiego rodzaju mienie przewożone na ryzyko ubezpieczającego - jego własnym transportem, transportem wynajętym lub korzystając z usług zawodowego przewoźnika. Ubezpieczenie zapewnia ochronę przewożonego mienia (ładunku) od momentu opuszczenia przez nie miejsca nadania do chwili dostarczenia do miejsca przeznaczenia w tym również podczas przejściowego składowania w czasie przewozu w magazynach. Zakresem ubezpieczenia objęte mogą być przewożone ładunki w zakresie zdarzeń losowych, kradzieży, rabunku, uszkodzenia podczas transportu lądowego, morskiego lub lotniczego wykonywanego w kraju i/lub za granicą. Warunki ubezpieczenia oparte są na powszechnie stosowanych europejskich standardach; w zakresie transportu międzynarodowego na podstawie klauzul Instytutu Ubezpieczycieli Londyńskich (Institute Cargo Clauses). Ładunki ubezpiecza się na całej trasie przewozu (także gdy jest wykonywany za pomocą kilku środków transportowych) na podstawie jednego dokumentu przewozowego.

Claims made
- pojęcie związane z czasowym zakresem ochrony w ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej (patrz: trigger). W tym triggerze ochrona ubezpieczeniowa obejmuje szkody, w stosunku do których roszczenie zostało zgłoszone w okresie ubezpieczenia.

Credit-rating
- to syntetyczny wskaźnik, określający stopień zaufania do danego przedsiębiorstwa, banku czy państwa. Najczęściej określa, jakie są szansę, że bank będzie mógł w przyszłości wypełniać swoje zobowiązania wynikające z zaciągniętych długów. Ratingi mogą pochodzić od wyspecjalizowanych firm (agencji ratingowych) bądź być sporządzane przez czasopisma fachowe, banki czy instytucje zewnętrzne. System ocen credit-ratingu posiada dwa poziomy: inwestycyjny i spekulacyjny oraz szczeble od „AAA" do „D".

Data początkowa
- rozwiązanie stosowane przez Ubezpieczycieli głównie w ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej. Jego celem jest, co o zasady, ograniczenie odpowiedzialności cywilnej za szkody będące następstwem wypadków ubezpieczeniowych zaistniałych po "dacie początkowej", przez którą rozumie się pierwszy dzień okresu ubezpieczenia. Przy zachowaniu kontynuacji ubezpieczenia na niezmienionych warunkach w kolejnych następujących po sobie okresach ubezpieczenia, za datę początkową przyjmuje się pierwszy dzień okresu ubezpieczenia pierwszej umowy. W przypadku braku kontynuacji ubezpieczenia lub zmiany warunków ubezpieczenia, za datą początkową uważa się pierwszy dzień, w którym rozpoczyna się okres ubezpieczenia po przerwie lub zmianie warunków ubezpieczenia.

DSU (Delay in startup)
- dotyczy odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu ubezpieczenia od utraty zysku, która rozpoczyna się w momencie przekroczenia planowanego terminu przekazania inwestycji przez inwestora lub wykonawcę w ramach uzgodnionego maksymalnego okresu odpowiedzialności aż do chwili przekazania inwestycji. Maksymalny okres odszkodowawczy jest uzgadniany na podstawie czasu niezbędnego na powtórzenie robót wymienionych w zakresie rzeczowo-finansowym kontraktu budowlanego, z uwzględnieniem czasu potrzebnego na zakupienie i sprowadzenie stosownych materiałów i urządzeń. Z reguły jest to okres od kilkunastu miesięcy do 2 lat.

Dyspaszer
- osoba działająca na zlecenie armatora, do której obowiązków należy ustalenie czy zachodzi awaria wspólna, obliczenie wysokości strat oraz ich podział. Dyspaszerzy powoływani są w oparciu o Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 14 kwietnia 2004 r. w sprawie powoływania dyspaszerów oraz postępowania dyspaszerskiego.

EAR (Erection all risks - Ubezpieczenie wszystkich ryzyk montażu)

- ubezpieczenie należące do grupy ubezpieczeń technicznych. Ubezpieczenie ryzyk montażu obejmuje ochroną straty i szkody związane z montażem, testowaniem i uruchamianiem parku maszynowego. Na ubezpieczenie EAR składają się dwie sekcje: ubezpieczenie mienia oraz odpowiedzialności cywilnej. Ochroną ubezpieczeniową mogą być objęci np. inwestor, wykonawca, podwykonawca. Zakres ubezpieczenia można ograniczać lub rozszerzać stosując specjalnie skonstruowane dla tego ubezpieczenia klauzule.

Extended Cover (EC)
- termin używany w ubezpieczeniach mienia od ognia i innych zdarzeń losowych wskazujący rozszerzony zakres pokrycia ryzyk ubezpieczeniowych. Spotykany w praktyce ubezpieczeniowej w połączeniu z terminem FLEXA - akronim angielskojęzyczny pochodzący od słów Fire (ogień), Lightning (uderzenie pioruna), Explosion (wybuch), crash/impact of Aircraft (uderzenie/upadek statku powietrznego) definiujący ściśle wskazane elementarne ryzyka katastroficzne objęte ochroną ubezpieczeniową. Extended Cover pozwala na modyfikację wąskiego zakresu ochrony ubezpieczeniowej w umowie ubezpieczenia poprzez włączenie do ochrony za opłatą dodatkowej składki takich ryzyk jak m.in.: grad, uderzenie pojazdu, huragan, powódź, lawina, osunięcie się ziemi, szkody wodociągowe. Ochrona ubezpieczeniowa oparta na zasadzie FLEXA + EC charakteryzuje się ścisłymi definicjami funkcjonującymi w ogólnych warunkach ubezpieczenia.

ERM (Enterprise Risk Management)
- system zarządzania ryzykami przedsiębiorstwa.

Flexa
- przyjęte w polskiej praktyce ubezpieczeniowej termin oznaczający podstawowy zakres ubezpieczenia mienia. Powstał w wyniku połączenia pierwszych liter angielskich nazw ryzyk podstawowych obejmujących: ogień - Fire, uderzenie pioruna - Lightning, wybuch - EXplosion, upadek statku powietrznego - Aircraft crash landing.

Franszyza integralna
- ustalona kwota, do wysokości której ubezpieczający sam ponosi ciężar szkody. Jeżeli wartość szkody przekroczy franszyzę integralną to odszkodowanie jest wypłacone w pełnej wysokości.

Franszyza redukcyjna
- ustalona kwota, która jest potrącana z każdego należnego odszkodowania. Jeżeli wartość szkody nie przekroczy franszyzy redukcyjnej to odszkodowanie nie jest wypłacone.

Gwarant
- zakład ubezpieczeń, poręczyciel, udzielający gwarancji na podstawie umowy zawartej z dłużnikiem.

Gwarantariusz

- inaczej beneficjent gwarancji, wierzyciel; Podmiot, na rzecz którego dłużnik ma wykonać zobowiązanie. Gwarantariusz jest jednocześnie uprawnionym z gwarancji, to na jego rzecz gwarant przekazuje ustaloną kwotę, gdy dochodzi do realizacji gwarancji.

Gwarancja

- zabezpiecza stosunek prawny zawarty między gwarantariuszem, a zobowiązanym - zleceniodawcą gwarancji.

IBNR
- Incurred But Not Reported; rodzaj rezerwy szkodowej; rezerwa na szkody zaszłe, ale nie zgłoszone.

ICC Instytutowe Klauzule Ładunkowe (Institute Cargo Clauses)

- warunki ubezpieczenia mienia w transporcie międzynarodowym określające zakres ochrony ubezpieczeniowej. Istnieją trzy podstawowe klauzule – A, B, C.

ICC A

– klauzula o najszerszym zakresie. Ochroną objęte są szkody powstałe wskutek wszelkich ryzyk, za wyjątkiem: winy umyślnej, zwykłego zużycia, niewłaściwego opakowania, niezdatności żeglugowej statku, wojen, strajków, lokautów.

ICC B

– przy zawarciu umowy na warunkach tej klauzuli ubezpieczeniem objęte są szkody powstałe wskutek: pożaru lub eksplozji, wejścia na mieliznę, zatonięcia lub wywrócenia się do góry dnem, wywrócenia się lub wykolejenia pojazdu lądowego, zderzenia się statku, jednostki pływającej lub pojazdu z jakimkolwiek obiektem zewnętrznym, wyładunku w porcie schronienia, trzęsienia ziemi, wybuchu wulkanu, uderzenia piorunu, poświęcenia awarii wspólnej, wyrzucenia lub zmycia za burtę, przedostania się wody do wnętrza statku, pojazdu, kontenera czy miejsca składowania, utraty całkowitej ładunku w czasie załadunku lub wyładunku ze statku.

ICC C

– najwęższa z podstawowych klauzul ICC. Ochroną obejmuje szkody powstałe wskutek: pożaru lub eksplozji, wejścia na mieliznę, zatonięcia lub wywrócenia się do góry dnem, wywrócenia się lub wykolejenia pojazdu lądowego, zderzenia się statku, jednostki pływającej lub pojazdu z jakimkolwiek obiektem zewnętrznym, wyładunku w porcie schronienia, poświęcenia awarii wspólnej, wyrzucenia lub zmycia za burtę.

Incoterms
- jest to zbiór formuł handlowych dzielących koszty i odpowiedzialność za produkt w czasie transportu pomiędzy nabywcę i sprzedawcę. Formuły te są publikowane przez Międzynarodową Izbę Handlową od 1936 roku. Najnowsze formuły wydano 1 stycznia 2000 roku. Podział formuł Incoterms: Grupa E – Sprzedający wydaje kupującemu towar w określonym miejscu. Organizacja transportu, wszelkie koszty i ryzyka z nim związane (począwszy od załadunku) spoczywają na kupującym. Grupa F – Sprzedający nie opłaca zasadniczych kosztów przewozu. Zobowiązany jest on do dostarczenia towaru w wyznaczonym terminie do określonego miejsca (np. portu), z którego rozpocznie się zasadnicza część transportu. Grupa C – Koszty transportu i ewentualnego ubezpieczenia towaru pokrywa sprzedający. Zobowiązuje się on również do terminowego załadunku. Ryzyko polegające na nieterminowym dostarczeniu towaru spoczywa jednak na kupującym. Grupa D – Sprzedający odpowiedzialny jest za towar do momentu dostarczenia go do miejsca przeznaczenia.

ITC – Hulls
- w ubezpieczeniach morskich – skrót od Institiute Time Clauses - Hulls (instytutowe klauzule ubezpieczenia statku na czas) określających warunki ubezpieczenia casco morskich jednostek pływających. Warunki powstały w oparciu o angielską praktykę i z pewnymi odstępstwami są stosowane na całym świecie. Od 2002 roku można spotkać się również z warunkami ubezpieczenia casco IHC (International Hull Clauses), których zakres ochrony jest szerszy.

Karencja
- czasowe wyłączenie odpowiedzialności ubezpieczyciela trwające od momentu zawarcia umowy do momentu rozpoczęcia udzielania ochrony. Czas trwania wyłączenia odpowiedzialności ubezpieczyciela określają ogólne warunki ubezpieczenia lub umowa.

Komisarz awaryjny
- osoba fizyczna lub prawna, która na podstawie umowy zastępuje ubezpieczyciela na terenie innego państwa w przypadkach powstania szkód lub awarii objętych ochroną ubezpieczeniową. Komisarz działa w imieniu zakładu ubezpieczeń załatwiając za niego przede wszystkim szereg spraw związanych z likwidacją szkody. Komisarz wykonuje dodatkowo funkcje pomocowe, informacyjne, instruktażowe wobec ubezpieczonego.

Komisja Nadzoru Finansowego
- jest to organ administracji państwowej działający od 19 września 2006 roku, do celów działalności KNF należy sprawowanie kontroli nad rynkiem kapitałowym, ubezpieczeniowym, emerytalnym oraz sektorem bankowym. Komisja Nadzoru Finansowego zastąpiła Komisję Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych (KNUiFE), Komisję Papierów Wartościowych i Giełd (KPWiG) oraz Komisję Nadzoru Bankowego(KNB). Działalność KNF regulowana jest przez Ustawę z dnia 21 lipca 2006 roku o nadzorze nad rynkiem finansowym oraz Ustawę z dnia 22 maja 2003 roku o nadzorze ubezpieczeniowym i emerytalnym oraz Rzeczniku Ubezpieczonych.

Konosament
- instytucję prawną konosamentu reguluje ustawa z dnia 18 września Kodeks morki. Konosament stanowi dowód przyjęcia ładunku w nim oznaczonego na statek w celu przewozu i jest dokumentem legitymującym do dysponowania tym ładunkiem i do jego odbioru. Konosament wystawiony zgodnie z ustawą stwarza domniemanie przyjęcia na statek przez przewoźnika określonego ładunku do przewozu w takiej ilości i stanie, jak to uwidoczniono w konosamencie. Dowód przeciwny nie będzie dopuszczony w przypadku, gdy konosament został przeniesiony na osobę trzecią działającą w dobrej wierze. Konosament stanowi o stosunku prawnym pomiędzy przewoźnikiem a odbiorcą ładunku. Postanowienia umowy przewozu wiążą odbiorcę tylko wówczas, gdy konosament do nich odsyła. Konosament może być wystawiony: 1) na imiennie określonego odbiorcę (konosament imienny), 2) na zlecenie załadowcy lub wskazanej przez niego osoby (konosament na zlecenie), 3) na okaziciela. Konosament może być przeniesiony na inną osobę, która przez przeniesienie nabywa uprawnienia do dysponowania ładunkiem i do jego odbioru. Konosament przenosi się: 1) przez przelew wierzytelności (konosament imienny), 2) przez indos (konosament na zlecenie), 3) przez wydanie konosamentu (konosament na okaziciela).

Konwencja CMR (International Consignment Not)

- konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) sporządzona w Genewie w dniu 19 maja 1956 r. Konwencja ta jest podstawowym aktem prawnym regulującym odpowiedzialność przewoźników w umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów. Konwencja została podpisana przez 46 państw: praktycznie wszystkie państwa europejskie, większość byłych republik radzieckich, Maroko, Tunezję, Mongolię i Iran. Konwencję stosuje się we wszystkich przypadkach, gdy przewoźnik zobowiązuje się do odpłatnego przewiezienia dowolnego towaru pojazdem, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, gdy przewidziany w umowie początek i koniec transportu znajdują się w różnych krajach, a w przynajmniej jednym z nich obowiązuje konwencja CMR.

KUKE
- Korporacja Ubezpieczeń Eksportowych SA jest oficjalną polską agencją ubezpieczeń eksportowych; jej statutowym celem jest tworzenie warunków sprzyjających promocji polskiego eksportu na warunkach kredytowych i wzmocnieniu pozycji eksporterów oraz ich towarów i usług na rynku międzynarodowym.

Kulancja (świadczenie kulancyjne)

– świadczenie wypłacane przez Ubezpieczyciela w sytuacji, kiedy nie ma on pewności co do odpowiedzialności za szkodę. Wypłata kulancyjna dokonywana jest dla uniknięcia kosztów procesu sądowego oraz strat wizerunkowych związanych z odmową wypłaty świadczenia a później ewentualnie przegranym procesem. Wyróżnia się dwa typy kulancji: 1) dyspensyjna -ubezpieczający dopuszcza się pewnych naruszeń warunków ubezpieczenia, które skutkują utratą prawa do świadczenia, np. w sposób rażąco niedbały narusza obowiązek pieczy nad ubezpieczonym mieniem. W tym wypadku zakład ubezpieczeń może wyjątkowo nie wziąć pod uwagę tych naruszeń i świadczenie w całości lub w części wypłacić; 2) marketingowa – zakład ubezpieczeń udziela wyjątkowo ochrony, kierując się motywami marketingowymi, np. aby zareklamować swoją solidność w oczach ogółu ubezpieczających albo innymi powodami odnoszącymi się do danego ubezpieczającego, np. obawa przed utratą długoletniego, atrakcyjnego klienta. Roszczenia kulancyjnego nie można dochodzić na drodze sądowej. Od decyzji ubezpieczyciela nie przysługuje odwołanie. Przyznanie świadczenia kulancyjnego nie oznacza przyjęcia przez ubezpieczyciela odpowiedzialności z tytułu danej umowy.

Kurtaż
- słowo pochodzi od francuskiego courtage (akwizycja); jest to wynagrodzenie pośrednika (maklera, brokera, etc.) za pomoc przy kupnie albo sprzedaży. W praktyce polskiego rynku ubezpieczeniowego jest to wynagrodzenie brokera ubezpieczeniowego/reasekuracyjnego z tytułu uplasowania określonego ryzyka w zakładzie ubezpieczeń, wypłacane przez ten zakład jako ustalony procent składki ubezpieczeniowej.

LEG
- the London Engineering Group; Londyńskie Stowarzyszenie Inżynieryjne- zajmuje się aktualnymi problemami ubezpieczeń inżynieryjnych, skupia przedstawicieli jednostek ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych działających na rynku londyńskim.

Loss manifestation
- pojęcie związane z czasowym zakresem ochrony w ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej (patrz: trigger). Zastosowanie tego triggera w polisie OC oznacza, że ubezpieczyciel odpowiada jedynie za takie szkody, które ujawniły się (zostały odkryte - loss dicover) w okresie ubezpieczenia. Nie ma tu znaczenia ani fakt działania lub zaniechania powodującego szkodę, ani też powstanie samej szkody.

Loss occurance
- pojęcie związane z czasowym zakresem ochrony w ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej (patrz: trigger). Zastosowanie tego triggera w polisie OC oznacza, że ubezpieczyciel odpowiada jedynie za takie szkody, które powstały się w okresie ubezpieczenia. Nie ma tu znaczenia, kiedy nastąpiło działanie lub zaniechanie, które było bezpośrednią przyczyną szkody, lecz czas jej powstania.

Maksymalny okres odszkodowawczy
- w ubezpieczeniach utraty zysku jest to maksymalny okres, za który ubezpieczyciel będzie ponosił odpowiedzialność za stratę zysku brutto ubezpieczającego spowodowaną wystąpieniem przerw i zakłóceń w jego działalności gospodarczej. Okres ten jest niezależny od okresu ubezpieczenia i rozpoczyna się w dniu zaistnienia przerwy lub ograniczenia działalności z powodu szkody rzeczowej. Trwa zwykle od kilku do kilkunastu miesięcy.

Malus
- zwyżka w taryfie składek przyznawana z tytułu posiadania przez Ubezpieczającego cech niepożądanych przez danego Ubezpieczyciela. Malus może mieć zastosowanie m.in. z tytułu wieku w przypadku ubezpieczeń komunikacyjnych.

MIH

Międzynarodowa Izba Handlowa ( International Chamber of Commerce)

- organizacja reprezentująca interesy światowego biznesu wobec rządów i organizacji międzynarodowych, a także zajmująca się ustalaniem reguł dotyczących międzynarodowych transakcji handlowych oraz międzynarodowym arbitrażem gospodarczym. Powstała w roku 1919, jako pozarządowa organizacja przedsiębiorstw i izb przemysłowo-handlowych z ponad 130 krajów. Opracowała m.in. najpowszechniej stosowane terminy handlowe- Incoterms (International Commercial Terms). ICC Polska - Polski Komitet Narodowy Międzynarodowej Izby Handlowej powołany został 21 marca 2000 roku.

MLOP (Loss of Profits following Machinery Breakdown - ubezpieczenie utraty zysku w wyniku uszkodzenia i zniszczenia maszyn)

- ubezpieczenie należące do grupy ubezpieczeń finansowych. Zawarcie tego ubezpieczenia warunkowane jest zawarciem ubezpieczenia maszyn od awarii (m.in. ubezpieczenia maszyn od uszkodzeń). Ochrona ubezpieczeniowa obejmuje utratę planowanego zysku brutto (ubezpieczeniowego) przedsiębiorstwa na wypadek przerwy lub zakłócenia w działalności, powstałych w wyniku nagłej i nieprzewidzianej awarii maszyn, linii lub ciągów technologicznych wskutek jakichkolwiek przyczyn nie wyłączonych wyraźnie w ogólnych warunkach ubezpieczenia.

Nadubezpieczenie
- występuje wtedy gdy ubezpieczający zawierając umowę ubezpieczenia zawyży zadeklarowaną wartość przedmiotu ubezpieczenia. Zakład ubezpieczeń niezależnie od zadeklarowanej wyższej sumy ubezpieczenia w przypadku powstania szkody całkowitej wypłaca odszkodowanie maksymalnie do ustalonej rzeczywistej wartości przedmiotu ubezpieczenia.

Nakłady adaptacyjne
- nakłady poniesione przez Ubezpieczającego na remonty kapitalne i adaptacyjne oraz na wykończenie pomieszczeń lub budynków nie będących jego własnością, a zajmowanych przez niego tytułem posiadania zależnego (najem, użytkowanie, dzierżawa) mające na celu adaptację do potrzeb działalności ubezpieczającego, lub podniesienie ich standardu.

Niedoubezpieczenie
- występuje wtedy gdy ubezpieczający zaniży zadeklarowaną wartość przedmiotu ubezpieczenia. Zakład ubezpieczeń w przypadku powstania szkody całkowitej wypłaca odszkodowanie maksymalnie do zdeklarowanej sumy ubezpieczenia, zaś w przypadku szkody częściowej odszkodawanie zostaje proporcjonalnie zmniejszone.

Okres odszkodowawczy
- w ubezpieczeniach utraty zysku czas trwający od dnia, w którym powstała szkoda powodująca przerwę w działalności przedsiębiorstwa, do dnia, w którym przedsiębiorstwo osiągnie taki stan, jaki miałoby, gdyby szkoda nie wydarzyła się.

P&I
- w ubezpieczeniach morskich - skrót terminu Protection and Indemnity (ochrona i kompensacja/odszkodowanie) oznaczający ubezpieczenie OC armatora (stanowiące w zasadzie uzupełnienie ubezpieczenia OC oraz innych zainteresowań majątkowych armatora). Ubezpieczenie to może być zawierane w komercyjnych zakładach ubezpieczeń lub w tzw. klubach P&Is działających podobnie do towarzystw ubezpieczeń wzajemnych. Ubezpieczenie obejmuje klasy: Pierwsza klasa: - zderzenie statków (z 3/4 % do 1),wypadki śmierci, uszkodzenia ciała, choroby, grzywny, zanieczyszczenie środowiska; Druga klasa: -ładunek, złe rozmieszczenie, niewłaściwe obchodzenie się, wina armatora itp. Trzecia klasa: - ryzyka wojny; Czwarta klasa:- szkody klasy 3. – strata frachtu.

PBUK
- Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych jest Biurem Narodowym reprezentującym Polski rynek ubezpieczeniowy w działającym od 1949 r. Systemie Zielonej Karty. Jest to organizacja skupiająca zakłady ubezpieczeń, które na terytorium Polski prowadzą obowiązkowe ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, popularnie zwane OC komunikacyjnym. W ramach prowadzonej działalności PBUK zajmuje się m.in. organizowaniem likwidacji lub bezpośrednią likwidacją szkód spowodowanych w Polsce przez posiadaczy pojazdów rejestracyjnych zarejestrowanych w krajach będących, tak jak Polska, członkami Systemu Zielonej Karty. PBUK zajmuje się także wystawianiem dokumentów ubezpieczeniowych ważnych w innych krajach Systemu Zielonej Karty, w tym również ubezpieczeń granicznych ważnych w krajach EOG i Szwajcarii. Ponadto PBUK pełni rolę organu odszkodowawczego i ośrodka informacji.

Polska Izba Ubezpieczeń

- organizacja ubezpieczeniowego samorządu gospodarczego, do którego przynależność towarzystw ubezpieczeniowych jest obowiązkowa. Chroni i reprezentuje wspólne interesy swoich członków wobec organów władzy i administracji państwowej. Izba prowadzi działania na rzecz rynku ubezpieczeniowego, m.in.: uczestniczy w pracach związanych z kodyfikacją prawa ubezpieczeniowego, współpracuje z wieloma krajowymi i zagranicznymi instytucjami, zleca realizację oraz wydaje ekspertyzy i opinie.

PML (Possible Maximum Loss)

- możliwa maksymalna szkoda. Największa szkoda, jaka może powstać w ubezpieczonym mieniu w wyniku realizacji danego ryzyka na skutek splotu najbardziej niekorzystnych okoliczności. Koncepcja ta opiera się na założeniu, iż wyznaczenia PML dokonuje underwriter w oparciu o dane dotyczące ubezpieczonego majątku korzystając z dotychczasowej wiedzy na temat realizacji konkretnych ryzyk w praktyce.

Pojazd historyczny
- w rozumieniu ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2003.124.1152) jest to: pojazd wpisany do księgi inwentarza muzealiów zgodnie z przepisami dotyczącymi ewidencjonowania dóbr kultury w muzeach, pojazd mający co najmniej 40 lat, pojazd mający co najmniej 25 lat i uznany przez uprawnionego rzeczoznawcę samochodowego za pojazd unikatowy lub mający szczególne znaczenie dla udokumentowania historii motoryzacji, pojazd, który na podstawie odrębnych przepisów został wpisany do rejestru zabytków lub znajduje się w wojewódzkiej ewidencji zabytków.

Pojazd wolnobieżny
- w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 2007 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2005 r. Nr 108 poz. 908) jest to pojazd wyposażony w silnik, przeznaczony do poruszania się po drodze, a także maszyna lub urządzenie do tego przystosowane, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 25 km/h, z wyłączeniem ciągnika rolniczego, motoroweru i pojazdu szynowego.

Regres
- roszczenie regresowe - inaczej roszczenie zwrotne, uprawniające podmiot spełniający świadczenia w cudzym imieniu (np. zakład ubezpieczeń) do dochodzenia zwrotu tych świadczeń od podmiotu za który je spełnia (np. od sprawcy szkody).

Reprezentant ds. roszczeń
- w rozumieniu ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2003.124.1152) jest to podmiot ustanawiany przez zakład ubezpieczeń wykonujący działalność ubezpieczeniową w zakresie ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej wszelkiego rodzaju, wynikającej z posiadania i użytkowania pojazdów lądowych z napędem własnym, łącznie z ubezpieczeniem odpowiedzialności przewoźnika. Reprezentantem do spraw roszczeń może być osoba fizyczna lub osoba prawna. Zadaniem reprezentanta jest likwidacja szkód na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, innego niż państwo, w którym poszkodowany ma miejsce zamieszkania lub siedzibę lub na terytorium państwa nie będącego członkiem UE, którego biuro jest członkiem systemu Zielonej Karty.

Rezerwa szkodowa

- każdy Ubezpieczyciel musi tworzyć różnego rodzaju rezerwy. Obowiązek ten wynika z Ustawy o Działalności Ubezpieczeniowej (art 149 i nast.). Szczegółowe zasady tworzenia rezerw określa Rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie szczególnych zasad rachunkowości zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji.

Codzienności ubezpieczeniowej najbardziej towarzyszy problem rezerw na tzw. szkody zgłoszone, będące rodzajem rezerw na niewypłacone odszkodowania i świadczenia.

Zgodnie z art. 36 Rozporządzenia rezerwę na niewypłacone odszkodowania i świadczenia z ubezpieczeń bezpośrednich tworzy się w wysokości odpowiadającej ustalonej lub przewidywanej ostatecznej wartości przyszłych wypłat odszkodowań i świadczeń związanych z zaistniałymi do dnia, na który ustala się rezerwę szkodami, powiększonej o koszty likwidacji szkód. W szczególności dotyczy to szkód, które:

1) zostały zgłoszone zakładowi ubezpieczeń do dnia, na który jest tworzona rezerwa i dla których została ustalona wysokość odszkodowania i świadczenia, bądź gdy posiadane informacje pozwalają na ocenę wysokości odszkodowań i świadczeń;

2) zostały zgłoszone zakładowi ubezpieczeń do dnia, na który jest tworzona rezerwa, a posiadane informacje nie pozwalają na ocenę wysokości odszkodowań i świadczeń;

3) zaistniały, lecz nie zostały zgłoszone zakładowi ubezpieczeń do dnia, na który jest tworzona rezerwa.

Rezerwy z punktów 1 i 2 to właśnie rezerwy na szkody zgłoszone, a rezerwa z punktu 3 to tzw. rezerwa IBNR (Incurred But Not Reported). Rezerwy na niewypłacone odszkodowania podlegają regułom ich tworzenia, wynikającym z Ustawy o działalności ubezpieczeniowej, powyższego Rozporządzenia, regulaminom tworzenia rezerw Ubezpieczyciela. Rezerwy na szkody zgłoszone są nieodłącznym i niemożliwym do pominięcia elementem historii szkodowej każdego Ubezpieczonego. Na historię szkodową nie składają się tylko wypłaty, ale także rezerwy. Nie można twierdzić, że Klient jest dobrym klientem, bo nie miał żadnych wypłat. Dopiero suma wartości rezerw pozwoli nam na ocenę Klienta. To właśnie rezerwy często mówią prawdę o Kliencie – po jakim czasie ujawniają się szkody, po jakim czasie są zgłaszane przez poszkodowanych, w jakiej wysokości pozostają roszczenia do faktycznych późniejszych wypłat, jak długo szkoda pozostaje w rezerwie ze względu na brak możliwości ustalenia odpowiedzialności Ubezpieczyciela.

Szacowanie rezerwy IBNR (rezerwy na szkody zaistniałe, lecz niezgłoszone zakładowi Ubezpieczeń do dnia, na który tworzona jest rezerwa) w niewielkim stopniu uregulowane jest przepisami prawa. Zgodnie z §34 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 8 grudnia

2003r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości zakładów ubezpieczeń (Dz. U. z 2003 r. Nr 218, poz. 2144 z późn. zm.) przy ustalaniu wartości rezerwy IBNR zakład ubezpieczeń uwzględnia dotychczasowy przebieg procesu likwidacji szkód w danej grupie ubezpieczeń, w tym liczbę i wielkość szkód zgłaszanych w następnych okresach sprawozdawczych, po okresie, na który tworzona była rezerwa. Dodatkowo §44 ust.1 wskazuje, iż przyjęte przez zakład ubezpieczeń zasady tworzenia i metody ustalania rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, jak również założenia dotyczące danych i wskaźników statystycznych wykorzystywanych przy ustalaniu rezerw powinny być stosowane w sposób ciągły. Niedopuszczalne są nieuzasadnione zmiany zasad, metod i założeń. Rezerwy tworzone przez ubezpieczyciela związane ze szkodami:

-Rezerwa na szkody zgłoszone,

-Rezerwa na koszty likwidacji,

-Rezerwa na szkody, które zaszły, ale nie zostały zgłoszone – IBNR,

-Rezerwa na przewidywane regresy.

Metody tworzenia i rozwiązywania rezerw techniczno ubezpieczeniowych:

-Metoda indywidualna - rezerwa ustalana indywidualnie dla każdej szkody,

-Metoda aktuarialna - rezerwa ustalana przy zastosowaniu metod matematyki i statystyki ubezpieczeniowej,

-Metoda uproszczona - rezerwa wyliczana jako iloczyn liczby zgłoszonych szkód i średniej wysokości odszkodowania w zależności od rodzaju ryzyka,

-Metoda ryczałtowa - rezerwa ustalana zbiorczo dla całego portfela ubezpieczeniowego lub jego części jako procent składki lub wartości wypłaconych odszkodowań.

Ryzyka handlowe
- pojęcie związane z ubezpieczeniem należności kontraktowych, kredytu kupieckiego; do ryzyka handlowego zalicza się m.in. prawnie stwierdzoną niewypłacalność dłużnika, zwłokę w wypełnianiu przez niego zobowiązań płatniczych, bądź też jednostronne zerwanie przez dłużnika kontraktu objętego ubezpieczeniem lub odmowę przyjęcia towarów lub usług, bez żadnego do tego tytułu.

Ryzyka niehandlowe
- ryzyka określone mianem ryzyk niehandlowych obejmują: ryzyko polityczne, ryzyko katastroficzne oraz ryzyko przewlekłej zwłoki w wypełnianiu zobowiązań płatniczych przez państwo lub dłużnika publicznego, innego dłużnika, za którego poręczyło państwo lub dłużnik publiczny. Ryzyka niehandlowe to najprościej mówiąc ryzyka, które nie mają swojego źródła w procesach i siłach rynkowych.

Ryzyko katastroficzne
– to możliwość wystąpienia nieoczekiwanych zdarzeń wywołanych działaniem naturalnych sił przyrody, np. trzęsienia ziemi, wybuch wulkanu, cyklon, tajfun, powódź, gwałtowny przypływ morski, pożar o rozmiarach katastrofalnych, huragan, awaria nuklearna i jej skutki. Ryzyko katastroficznie charakteryzuje się m.in. następującymi cechami: jego następstwem może być wiele indywidualnych szkód, szkody te dotykają jednocześnie wiele jednostek, katastrofy wywołują straty w ubezpieczonym majątku na znaczne wartości.

Ryzyko kursowe
- obejmują straty wynikające z niekorzystnych dla dostawcy zmian kursu walutowego.

Ryzyko polityczne
- obejmuje: decyzję kraju dłużnika lub państwa trzeciego, które uczestniczy w realizacji kontraktu – wydanie lub zmiana aktów prawnych lub decyzji rządu bądź innego organu państwowego państwa dłużnika lub państwa trzeciego, które uczestniczy w realizacji umowy, uniemożliwiających wykonanie objętej ubezpieczeniem umowy kredytowej w ramach której finansowany jest kontrakt eksportowy, moratorium ogłoszone przez rząd państwa dłużnika lub państwa uczestniczącego w regulowaniu należności lub wykonaniu umowy kredytowej, uniemożliwienie lub opóźnienie dokonania przez dłużnika transferu należności w walucie płatności, spowodowane wydarzeniami politycznymi, trudnościami gospodarczymi albo aktami prawnymi lub decyzjami administracyjnymi władz w kraju dłużnika lub państwa trzeciego, które uczestniczy w realizacji umowy kredytowej, w ramach której finansowany jest kontrakt eksportowy, przepisy prawne w kraju dłużnika uznające płatności dokonane przez dłużnika w walucie lokalnej jako wystarczające dla wypełnienia zobowiązania z tytułu umowy kredytowej w ramach której finansowany jest kontrakt eksportowy, niezależnie od faktu, iż w rezultacie zmian kursów walutowych takie płatności po przeliczeniu na walutę kontraktu nie równoważą wartości zobowiązania z tytułu kontraktu na dzień dokonania płatności przez dłużnika, decyzje w kraju ubezpieczyciela – wydanie przepisów prawnych lub decyzji przez rząd RP, jak też przez UE w zakresie handlu zagranicznego, które uniemożliwiają realizację umowy kredytowej w ramach której finansowany jest kontrakt eksportowy.

Ryzyko przewlekłej zwłoki
- ryzyko przewlekłej zwłoki w wypełnianiu zobowiązań płatniczych przez państwo lub dłużnika publicznego, innego dłużnika, za którego poręczyło państwo lub dłużnik publiczny - oznacza sytuację kiedy wyżej wymienione podmioty jako kontrahenci zagraniczni regulują swoje zobowiązania z opóźnieniem dwumiesięcznym i dłuższym licząc od ustalonego w kontrakcie terminu płatności. Za dłużnika publicznego uznaje się tutaj podmiot, wobec którego nie obowiązują przepisy prawa upadłościowego, właściwe dla jego kraju.

Rzecznik Ubezpieczonych
– polski urząd państwowy, powołany w 1995 r. w związku z upadkiem kilku zakładów ubezpieczeń, którego zadaniem jest reprezentowanie interesów ubezpieczających, ubezpieczonych, uposażonych lub uprawnionych z umów ubezpieczenia, członków otwartych funduszy emerytalnych i uczestników pracowniczych programów emerytalnych (PPE). Rzecznik współpracuje z krajowymi i zagranicznymi organizacjami konsumenckimi oraz Rzecznikiem Praw Obywatelskich. Podstawę funkcjonowania Rzecznika reguluje obecnie ustawa z dnia 22 maja 2003 o nadzorze ubezpieczeniowym i emerytalnym oraz Rzeczniku Ubezpieczonych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1153 ze zm.). Do zadań Rzecznika Ubezpieczonych należy podejmowanie działań w zakresie ochrony osób, których interesy reprezentuje, a w szczególności: rozpatrywanie skarg w indywidualnych sprawach kierowanych do Rzecznika; opiniowanie aktów prawnych dotyczących organizacji i funkcjonowania ubezpieczeń, funduszy emerytalnych i pracowniczych programów emerytalnych; występowanie do właściwych organów z wnioskami o podjęcie inicjatywy ustawodawczej bądź o wydanie lub zmianę innych aktów prawnych; informowanie właściwych organów nadzoru i kontroli oraz Polskiej Izby Ubezpieczeń i organizacji gospodarczych powszechnych towarzystw emerytalnych o dostrzeżonych nieprawidłowościach w działaniu zakładów ubezpieczeń, funduszy emerytalnych, towarzystw emerytalnych, pracowniczych programów emerytalnych i innych instytucji rynku ubezpieczeniowego; możliwości polubownego i pojednawczego rozstrzygania sporów; inicjowanie i organizowanie działalności edukacyjnej i informacyjnej w dziedzinie ochrony ubezpieczających, ubezpieczonych, uposażonych lub uprawnionych z umów ubezpieczenia, członków funduszy emerytalnych oraz uczestników pracowniczych programów emerytalnych; organizacja sądu polubownego rozstrzygającego spory z zakładami ubezpieczeń, powszechnymi towarzystwami emerytalnymi, Ubezpieczeniowym Funduszem Gwarancyjnym oraz Polskim Biurem Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Składka czysta
- składka netto - rozumiana jako część składki przeznaczona na bieżące pokrycie ryzyka ubezpieczeniowego. Składka netto powiększona o narzut związany z kosztami działalności ubezpieczeniowej zakładu ubezpieczeń daje składkę brutto czyli wartość, którą ubezpieczony jest zobowiązany zapłacić zakładowi ubezpieczeń w zamian za ochronę ubezpieczeniową.

SPBUiR "STOWARZYSZENIE POLSKICH BROKERÓW UBEZPIECZENIOWYCH I REASEKURACYJNYCH"
- powstało w 1992 r, jako organizacja zrzeszająca przedstawicieli środowiska brokerskiego w Polsce. Naczelnym celem stowarzyszenia jest zapewnienie integracji środowiska, reprezentowanie jego interesów oraz aktywne uczestnictwo w pracach ustawodawczych, dotyczących polskiego rynku ubezpieczeniowego. SPBUIR od samego początku swej działalności utrzymuje kontakt z BIPAR (Bureau International des Producteurs d'Assurances et de Reassurances) - Europejską Federacją Pośredników Ubezpieczeniowych (brokerów i agentów), grupującą blisko 50 organizacji z 30 krajów, w tym wszystkich krajów Unii Europejskiej, z siedzibą w Brukseli. Do największych osiągnięć SPBUIR zaliczyć należy m.in.: współtworzenie ustawy o działalności ubezpieczeniowej oraz jej kolejnych nowelizacji, aktywne uczestnictwo w pracach nad kształtem rozporządzenia w sprawie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej brokerów, przygotowanie i wdrożenie programu ubezpieczenia OC zawodowego brokera, obejmującego całe środowisko, zapewniającego podmiotom brokerskim pozyskanie ochrony w ramach obowiązującego prawa z jednoczesną optymalizacją kosztów ubezpieczenia, opracowanie i Kodeksu Etyki Zawodowej brokera. Do naczelnych celów Stowarzyszenia należy również podnoszenie poziomu wiedzy i umiejętności brokerskich. Cel ten jest realizowany poprzez stałą współpracę z uznanymi autorytetami z zakresu prawa i praktyki ubezpieczeniowej, jak również poprzez powołanie do życia Fundacji "Prawo Ubezpieczeniowe", wykorzystywanej w celu rozwijania aktywności wydawniczej i szkoleniowej. W ramach działalności wydawniczej Fundacja wydaje (począwszy od nr 2/2005) kwartalnik "Prawo Asekuracyjne", ukazujący się nieprzerwanie od 1994 r., poświęcony problematyce szeroko rozumianego prawa ubezpieczeniowego i działalności ubezpieczeniowej. Okazją do spotkania przedstawicieli środowiska brokerskiego jest organizowany nieprzerwanie do roku 1998 Kongres Brokerów, w trakcie którego prezentują się Zakłady Ubezpieczeń działające na polskim rynku, organizowane są wykłady autorytetów doktryny i praktyki ubezpieczeniowej oraz przyznawana jest nagroda Fair Play, wybranym przez przedstawicieli środowiska, zakładom ubezpieczeń.

Standstill cover
- klauzula budowlano - montażowa pozwala na objęcie ochroną okresu, kiedy prace budowlano-montażowe nie są prowadzone (wstrzymano je)

Szkoda całkowita

– sytuacja, w której koszt naprawy przewyższa wartość rynkową pojazdu. Ubezpieczyciel podejmie taką decyzję również wtedy, gdy remont będzie technologicznie nieuzasadniony np. uszkodzone są elementy nośne samochodu. Szkodę całkowitą ustala się poprzez przygotowanie wyceny wartości auta przed szkodą (cena rynkowa według np. Eurotax), następnie wylicza się wartość wraku (uszkodzonego mienia). Mając już dwie wartości: przed i po zdarzeniu odejmuje się pierwszą od drugiej i tym samym znamy wartość odszkodowania. Na wartość pojazdu wpływa np.: rok produkcji, przebieg, wyposażenie itd. Warto również dodać, że w momencie powstania szkody całkowitej klient ma możliwość przesłania pisma do zakładu ubezpieczeń z prośbą o pomoc w zagospodarowaniu pozostałości pojazdu tj. pomoc w zbyciu pojazdu za kwotę na jaką wyszacowane zostały pozostałości auta. Istotną kwestią jest również to, że szkoda całkowita nie oznacza tego, że auta nie można naprawiać. Pojazd może być naprawiony do wartości pojazdu odejmując wartość po zdarzeniu. Natomiast zazwyczaj ubezpieczyciel wymaga przedłożenia faktur za naprawę auta (naprawa do 100% wartości dotyczy OC). W szkodzie z Autocasco w momencie wystąpienia szkody całkowitej nie ma możliwości przedstawiania faktur za naprawę, w momencie uzyskania wypłaty sprawa jest zamykana. Istnieje również możliwość zakwestionowania tego, czy szkoda rzeczywiście ma klasyfikację całkowitej. Należy sprawdzić czy wartość naprawy dla AC przekracza 70% wartości samochodu, dla OC 100%.

Trigger
- pojęcie, z którym umowa ubezpieczenia OC wiąże powstanie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń. Ze względu na stosowanie różnych definicji wypadku ubezpieczeniowego wyróżnia się najczęściej następujące triggery: act committed (wypadek ubezpieczeniowy związany ze zdarzeniem powodującym szkodę), loss occurance (wypadek ubezpieczeniowy związany z faktem wystąpienia lub powstania szkody), loss manifestation (wypadek ubezpieczeniowy związany z ujawnieniem się szkody), claims made (wypadek ubezpieczeniowy związany ze zgłoszeniem roszczenia).

TUW
- głównym celem Towarzystwa Ubezpieczeń Wzajemnych jest zapewnienie ochrony swoim członkom. Osoby/firmy ubezpieczone w TUW są jednocześnie jego członkami, tym samym są zobowiązani do tworzenia funduszu gwarantującego bezpieczeństwo roszczeń i pokrycie kosztów własnych towarzystwa. Zasady uzyskania i utraty członkostwa są regulowane przez statut TUW. O ile statut nie stanowi inaczej, uzyskanie członkostwa musi być związane z zawarciem umowy ubezpieczenia, a jego utrata z wygaśnięciem stosunku ubezpieczenia.

Ubezpieczający
- podmiot (osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną) zawierający z ubezpieczycielem umowę ubezpieczenia i opłacający składkę ubezpieczeniową.

Ubezpieczony
- podmiot (osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna nie będąca osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną) zawierający na własny rachunek ( będący stroną stosunku prawnego umowy ubezpieczenia) lub na którego rzecz zawarto umowę ubezpieczenia z ubezpieczycielem, uprawniony do poboru świadczenia w razie wystąpienia zdarzenia losowego objętego ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy ubezpieczenia.

Ubezpieczyciel (zakład ubezpieczeń, towarzystwo ubezpieczeń)

 -krajowy lub zagraniczny przedsiębiorca, w rozumieniu ustawy Prawo o swobodzie działalności gospodarczej, wykonujący działalność ubezpieczeniową w zakresie ubezpieczeń osobowych lub majątkowych wg ustawy o działalności ubezpieczeniowej, będący stroną stosunku prawnego umowy ubezpieczenia i zobowiązany do spełnienia świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w zamian za pobraną od ubezpieczającego składkę.

Ubezpieczenie PI (Professional Indemnity)

- dobrowolne ubezpieczenie OC zawodowej, polisa ubezpieczenia PI zapewnia wyłącznie pokrycie dla osób trzecich- tzn. dana polisa zapewnia pokrycie odpowiedzialności prawnej instytucji w stosunku do jej klientów (lub osób trzecich) wskutek uchybienia popełnionego przy wykonywaniu czynności zawodowych wymienionych w umowie ubezpieczenia.

Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny
- UFG jest instytucją powołaną w 1990 r., aktualny zakres jego zadań określony został ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124 poz. 1152).

Udział własny
- ustalona w umowie ubezpieczenia procentowa lub kwotowa wartość szkody, która będzie potrącona od należnego odszkodowania.

Umowa koasekuracji
- wspólne ubezpieczenie większych ryzyk przez dwóch lub więcej ubezpieczycieli. Odpowiedzialność ubezpieczycieli rozłożona jest procentowo w stosunku do sumy ubezpieczenia. Najczęściej w przypadku koasekuracji jeden z ubezpieczycieli pełni rolę wiodącą tzn. to na jego warunkach ubezpieczenie jest zawarte, to on negocjuje umowę itd. Koasekuracja może mieć korzystny wpływ na składkę dzięki temu, że ryzyko jest rozłożone na kilka podmiotów.

Umowa reasekuracji
- specjalna umowa zawarta pomiędzy jednym zakładem ubezpieczeń (cedentem), a innym zakładem ubezpieczeń lub też wyspecjalizowanym "towarzystwem reasekuracyjnym" (reasekuratorem), na mocy której cedent odstępuje reasekuratorowi całość lub część ubezpieczonej u niego grupy ryzyk wraz z odpowiednią częścią składek, a reasekurator zobowiązuje się do wypłaty odszkodowań przypadających na przejętą część ryzyk.

Underwriting
- prace nad oszacowaniem i zaakceptowaniem (lub odrzuceniem) na odpowiednich warunkach ryzyka ubezpieczeniowego.

Uposażony
- osoba wskazana w umowie ubezpieczenia jako uprawniona do odbioru świadczenia lub odszkodowania.

Uprawniony
- uposażony lub inna osoba uprawniona do odbioru świadczenia lub odszkodowania.

Współczynnik FORI
- współczynnik zmienności; używany przy ustalaniu sumy ubezpieczenia w ubezpieczeniu utraty zysku wskutek zniszczenia lub uszkodzenia maszyn do określenia jaka część tego zysku jest generowana przez pojedynczą maszynę.

Zdarzenie losowe
- niezależne od woli ubezpieczającego zdarzenie przyszłe i niepewne, które nastąpienie powoduje uszczerbek w dobrach osobistych lub w dobrach majątkowych albo zwiększenie potrzeb majątkowych po stronie ubezpieczającego lub innej osoby objętej ochroną ubezpieczeniową.

Zielona Karta
- to dowód zawarcia obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. Obowiązuje w krajach, które podpisały Konwencję Systemu Zielonej Karty. W ramach Systemu funkcjonuje Wielostronne Porozumienie Gwarancyjne zgodnie z którym kierowcy mogą bez problemów przekraczać granicę bez konieczności posiadania przy sobie dokumentu Zielonej Karty, należą do nich m.in.: Austria, Belgia, Bułgaria, Chorwacja, Cypr, Czechy, Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Islandia, Litwa, Łotwa, Luksemburg, Malta, Niemcy, Norwegia, Polska, Portugalia, Rosja, Rumunia, Słowacja, Słowenia, Szwajcaria, Szwecja, Wielka Brytania, Włochy, Węgry Na terenie pozostałych państw Europy posiadanie Zielonej Karty jest obowiązkowe. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, określonych przez prawo miejsca zdarzenia, maksymalnie do limitów przewidzianych w regulacjach prawnych państwa na terytorium, którego miało miejsce zdarzenie lub do sumy gwarancyjnej określonej w umowie ubezpieczenia.